El condor pasa

Stel je voor: je wordt 's morgens wakker midden in de mooiste omgeving die je ooit hebt gezien. In de verte verschijnt het indrukwekkende en magische Torres del Painegebergte langzaam uit de mist. Middenaarde, Tolkienachtige bergen. telkens wisselend van kleur en uitstraling. Vereerd en gevreesd door de oorspronkelijke bewoners van het gebied. Soms laten de bergtoppen zich zien, soms niet. De wind waait met stoten van 70-80 km per uur om je tentje, maar die staat veilig onder een stormbestendig afdakje. Je kijkt naar buiten en je ziet kleuren die je in Photoshop niet zou durven instellen, zo helder en intens. Naast je heeft een grote roofvogel (carancho) zich verdekt opgesteld onder een lengastruik, klaar om de worstjes op je stenen barbecue te jatten als je ff niet kijkt. Haar twee kuikens snappen de kunst van de camouflage nog niet en scharrelen als iets te groot uitgevallen kippen rond op onze kampeerplek. Even later trippelt een snoezig gordeldiertje met een harig egelsnuitje voorbij; je ziet zijn pootjes niet, waardoor het lijkt of hij zweeft. De een na de andere vreemde vogel doet even onze ontbijtplek aan om te zien of er iets voor hem is overgebleven. In het meer, een paar meters van de tent, roept een Patagonische ganzenvader een van zijn zeven jongen tot de orde.

Stel je voor: je rijdt door een eindeloos lijkend verlaten landschap over onverharde wegen, waarop kilometers verderop een stofwolk een andere auto aankondigt. Langs ijsrivieren en poelen vol flamingo's, over hangbruggen en naast berghellingen met grazende guanaco's. En ergens daartussen puma's, maar die krijg je helaas niet te zien. Wie je wel te zien krijgt is de condor met zijn spanwijdte van meer dan 3 meter. Als er eentje 5 meter boven je hoofd vliegt, en je de prachtige tekening van zijn machtige vleugels al goed kan onderscheiden, zoek je toch maar dekking in de auto. Wat een imposant dier!!

Stel je voor: je maakt wandelingen door dat droomlandschap. Stevig, maar goed te doen. En steeds weer kom je aan bij een nieuw onwaarschijnlijk mooi uitzicht. Waar je een broodje eet en alleen maar stil en gelukkig kan zijn.

En stel je dan voor dat je daar een kleine week mag verblijven.

Dat mochten wij, in de Torres del Paine. Met prachtig arctisch zomerweer. Het liefst hadden we de beroemde W-trekking gemaakt (door de 4 grote dalen, die in de vorm van de letter W in het gebied liggen), maar de weinige slaapplekken op campings en in hostals waren vol, vanwege de zomer. Het natuurbeheer in Chili is erg goed, ze laten steeds maar een beperkt aantal mensen in het gebied toe. We hadden daarom maar een auto gehuurd en vonden een kampeerplaats aan de rand van het gebergte, aan Lago Pehoé. Met de auto konden we zo dagelijks naar een nieuw startpunt van een van de vele trails in de bergen. 

Wat een week! En nu zijn we weer in t land van de grote ego's: Argentinië. Chilenen en een aantal andere Zuid-Amerikanen zien Argentijnen als arrogant en maken grappen over hun buren: 'Weet je hoe een Argentijn zelfmoord pleegt? Hij klimt op zijn ego en springt eraf'.

Via Puerto Natales reden we vrijdag naar Argentinië. Weer veel stempels bij beide douaneposten, een kleine woestijnvos die ons uitgeleide deed bij de grens. We smokkelden wat wortels en koekjes Argentinië binnen (er mag nog geen pinda de grens over!) en kwamen aan het eind van de dag aan in El Calafate, in het hart van het Parque Nacional Los Glaciares. Dat viel ff tegen! El Calafate is het Argentijnse equivalent van Valkenburg: een aaneenschakeling van foute souvenirwinkels, fastfoodresto's en touroperators die allerlei veel te dure dagtrips aanbieden. Bovendien bleken we een slaapplek in het allerfoutste pension in een uithoek van de stad te hebben geboekt (het was toch zo'n leuk plaatje op internet, haha), en ook nog voor 4 nachten (veel te lang!). Zo'n hotel waar je een lijst met verboden meekrijgt naar je kamer, waar het ontbijt bestaat uit 6 schalen verschillende koekjes en verder niets (!), waar alles verouderd & vergaan is, waar de eigenaar de hele dag naar soapseries en voetbal op de tv zit te kijken.....

We vroegen ons af hoe we dat nou toch in hemelsnaam hadden kunnen boeken en we moesten even slikken. Maar ook dat hoort bij op reis zijn. We kunnen het samen goed aan. En de reden om een stopover te maken in dit cowboydorp midden de steppe maakt alles goed. 

Want gisteren bezochten we de Perito Morenogletsjer, een van de laatste overblijfselen van het enorme Patagonische ijsveld dat zo'n miljoen jaar geleden werd gevormd. Surrealistisch, magnifiek, ongelooflijk! De foto's en video's (zowel van de Torres als van de gletsjer) laten maar een klein beetje zien van wat wij zien en ervaren. We delen ze graag met jullie, maar krijg je ooit de kans om zelf te gaan: doen!

Dinsdag trekken we verder, de natuur weer in. Vanaf hier liefs van ons, en hopelijk wat beter weer voor jullie!