De Weg naar de Sterren

Op de terminal loopt een oude baas met een geluidsbox om zijn nek, usb-stick erin met wat Chileense meezingers lijken. Swingend en warmbloedig, voorbode van een ander deel van het land. Als we Valparaíso verlaten langs de kustweg, vliegen de pelikanen in de verte met ons mee. Al snel verandert het landschap; de heuvels worden droger, bomen en struikgewassen maken plaats voor cactussen, die soms vuurrood in bloei staan.

Tegen de avond komen we aan in La Serena. Een rustige provinciestad aan de kust, met een fijn strand aan de Stille Oceaan waar het 's zomers behoorlijk druk kan zijn. In het centrum weer een levendige Plaza de Armas, maar in de straten eromheen gaat het er veel kalmer aan toe. Misschien heeft dat te maken met de huizen hier: die zijn anders gebouwd dan in het zuiden, meer gesloten aan de straatkant, maar met een ruime patio, vaak met een boom, binnenin. Ons logeeradres, hostal La Vitrola, heeft er ook een. Er wordt gegeten, gepraat en geleefd tot bedtijd. 

De sfeer in het stadje is verstild, zeker nu de Chileense zomervakantie voorbij is. We wandelen wat, lezen wat, bezoeken de zoo (met :-( 3 condors in een kooi), en An zwemt natuurlijk in de Pacific. 

De volgende dag rijden we naar El Valle Encanto, de Betoverde Vallei: een verborgen canyon vol cactussen, bijzondere bomen, wilde bijen die ingenieuze raten bouwen tussen het gesteente en rotsblokken met wonderbaarlijke inscripties en vormen, waarschijnlijk van het El Molle-volk. We zijn met een ander stel de enige bezoekers. 

Lopend door de vallei vinden we telkens weer stenen met petrogliefen. Je moet soms goed kijken; sommige neem je alleen waar als het zonlicht zachte schaduwen in de ingekraste lijnen maakt. De meeste tekeningen stammen al van honderden jaren voor Christus, hun betekenis is onbekend. Soms lijken de patronen op een weergave van de zuidelijke sterrenhemel, soms zien we er een afbeelding van een gezin in. Het ontroert ons om te zien, het voelt alsof we even contact hebben met mensen van meer dan 2000 jaar geleden.

Terug in La Serena treffen we een uitgelaten sfeer aan op het Plaza de Armas: tromgeroffel, strijdliederen, een vreugdevuur en kleurrijk uitgedoste vrouwen en meiden met spandoeken. Ook de medewerkers van ons hostal zijn er; ze steken hun duim op als ze ons zien. Op de toren van de kathedraal worden lichtbeelden geprojecteerd: een gebalde vuist en de tekst 'Porque no tenemos mienda', omdat we niet bang zijn. Het is 8 maart, Internationale Vrouwendag, en dat wordt hier vrolijk en trots gevierd. Samen met de mannen trouwens. 's Nachts denken we even dat de dames opnieuw hun trommels uit de opslag hebben gehaald, maar we blijken weer in een heuse aardbeving te zijn beland. Alsof er een paar vrachtwagens door je slaapkamer rijden, maar ook weer niet. De hostalmensen grinniken er een beetje om, op de Earthquake-app zien we dat dit hier om de haverklap gebeurt.

Vanuit La Serena is het een uurtje rijden via de Ruta de las Estrellas naar de Valle de Elqui, de vallei met de helderste sterrennachten ter wereld (en de meeste esoterische leefgemeenschappen!). We kamperen er 2 nachten, op Rancho Elquino in Vicuña, de stad van Gabriela Mistral (waar niet aan te ontkomen is). We hebben dit kampeerterrein-bij-de-boer meteen unaniem aangewezen als fijnste camping van Chili. Schaduwplekken onder de wijnranken, eucalyptusbomen vol kleine papegaaien, een zwembad om af te koelen in de hitte van de vallei, uitzicht op de omringende bergen die 's avonds zalmroze kleuren. En die sterrennachten.......

Op zaterdagavond rijden we in het aardedonker naar astrologisch observatorium Mamalluca voor een nachtelijke excursie. Door 2 telescopen mogen we meekijken naar sterren en galaxies die tienduizenden lichtjaren van ons verwijderd zijn. We zien het Cruce del Sur (het Zuiderkruis) onderaan onze eigen Melkweg, niet te zien op het Noordelijk Halfrond, en we leren hoe we daar mee het geografische zuiden kunnen bepalen. We zien Sirius, de Orionnevel en de Tarantula, diep weggestopt in een ander sterrenstelsel. We voelen ons piepklein, maar ook bevoorrecht.

Op zondag hebben we de camping vrijwel voor ons alleen. Om middernacht zitten we samen bastante gelukkig te wezen onder de sterrenhemel en proosten we op Annes verjaardag. 

Inmiddels zijn we na een nachtelijke busreis van 16 uur aangeland in San Pedro de Atacama, een stadje op 2.400 meter hoogte middenin de droogste woestijn ter wereld. Weer klaar voor nieuwe avonturen, maar eerst onze gammele nacht inhalen. De bussen zijn hier heel comfortabel, maar zittend slapen is niet echt ontspannend. Wat ook niet helpt zijn de speelfilms onderweg: elke keer als we aankomen op een tussenstation, stopt de film. Als we vervolgens vertrekken, start er een nieuwe! Zes onaffe speelfilms blijven dan toch door je hoofd spoken....