Crossing borders

Patagonië.

Een gebied met een magische klank. Een appèl op onze reislust. We kunnen er haast geen genoeg van krijgen. 

De afgelopen week trokken we dieper het gebied in. Naar El Chalten, aan de voet van het Fitz Roymassief. Eind jaren '80 van de vorige eeuw in z'n geheel 'even' neergezet in het barre landschap om duidelijk te maken dat dit Argentinië is, en dus niet Chili. De strijd om de grens leeft enorm en loopt dwars door Patagonië. 

Dat merk je trouwens niet, dat El Chalten nog maar net bestaat; met z'n brede opzet, golfplaten fantasiehuisjes, van dikke boomstammen gebouwde herbergen en stoffige wegen lijkt het net een wildwestdorp uit het eind van de 19de eeuw. 

We bereikten het plaatsje met de bus vanaf El Calafate via de 'meest lege weg van Argentinië', de Ruta Nacional 40. Maar wat heet leeg: eindeloze vergezichten, nandu's, zoutpannen, guanacoes, flamingopoeltjes, besneeuwde Andestoppen, condors, cuarancha's.... je kan maar niet ophouden met kijken!

Kom je El Chalten binnen, dan krijg je eerst een natuurcollege van de parkwachters. Hup, iedereen de bus uit en eerst een lesje 'Wat is er te zien in de bergen en hoe gedraag ik me daar' aanhoren. Daarna mag je het dorp pas in en kan je beginnen aan oogstrelende trekkings: naar de voet van Mount Fitz Roy, naar condorrotsen, watervallen en hooggelegen ijskoude laguna's, naar uitzichten op de bijna niet te beklimmen Cerro Torre.

We hebben ze allemaal gelopen. We liepen door ruige lengobossen, waar de 'rupsentrek' in volle gang is. Massa's volgevreten rupsen begeven zich eindeloos traag naar deze struiken om daar te kunnen verpoppen. We staken riviertjes over en klommen kilometers lang bijna steil omhoog. We aten een broodje met een Patagonisch vosje op een paar meter afstand. De zon scheen onverbiddelijk, de lucht was prachtig blauw. We zijn dol op Hollandse luchten, maar de Patagonische hebben ook ons hart veroverd.

Patagonië onthult zich voor ons als een adventskalender. Al die deurtjes met naambordjes, die we al bijna een jaar op onze tong hebben liggen, mogen we nu een voor een open maken. Wat een feest! Puerto Natales, Torres del Paine, Lago Pehoé. Ruta 40, El Calafate, Perito Moreno. El Chalten, Cerro Torre, Mount Fitz Roy. Bij elke naam voegen zich beelden, geuren, geluiden, mensen.

Naast het Valkenburggehalte van El Calafate blijkt het stadje ook een prachtig en liefdevol beheerd vogelreservaat te hebben, waar we ons vergaapten aan talloze inheemse soorten. En een Gletsjermuseum, waar ze keihard aandacht vragen voor klimaatverandering en ons alles uitlegden over gletsjers. Gletsjeranatomie, de Beitel van God, gletsjermelk: ze hebben voor ons geen geheimen meer!

In het relaxte El Chalten ('Rokende Berg', de oorspronkelijke naam van Mount Fitz Roy, naar de eeuwige wolkenflarden om de top) komt de tijdgeest ook hier binnen, samen met de backpackers. In de vorm van een kleine ambachtelijke bierbrouwerij, vegan restaurants en een heuse foodtruck met rastamuziek. De natuur is wild, ongerept, majestueus; het 's avonds thuiskomen in het dorp is mellow en weldadig, zeker als de gele Don Diego de la Noche-bloemetjes oplichten in het avondlicht.

We koken zelf in het hostel, in de 3 kleine dorpssupermarktjes is genoeg te krijgen voor een stevig trekkersmaal: veel pasta, verse groenten, Argentijnse Malbec. En veel vlees natuurlijk, Argentijnen zijn de grootste vleeseters ter wereld. Wij houden het meer bij kaas en eieren, maar als we - naast chipa's, onze Argentijnse lievelingssnack (soort zoute kaasoliebolletjes) - van die overheerlijke empenadas con carne kunnen scoren, zeggen we geen nee :-).

En nu, zondagmiddag half 7, zijn we terug in Puerto Natales, in het Oranje Huis van Lorena en Nico. Lorena heeft een frambozentaart voor ons gebakken, het fruit in haar achtertuin is zomerrijp. We zijn weer in Chili, na een opnieuw wonderlijk mooie bustocht door de Andes met stevige douanecontroles. Grenzen hebben iets grotesks hier; geen beest dat zich er ook maar iets van aantrekt, maar geef een bepaald dier een vlag en een uniform, en er moet gestempeld worden. We zaten trouwens vooraan boven in de dubbeldeks bus, het was of er voor onze neus een mindful film van ruim 8 uur werd afgedraaid...

Het is hier nu 29 graden en er staat geen zuchtje wind: een absoluut unicum, zegt onze gastvrouw. We blijven hier 1 nacht; morgen stappen we op de vrachtboot naar Puerto Montt. Door de Patagonische fjorden, traag en wifiloos. Afscheid nemend van een grenzenloos mooi gebied.

Liefs weer van ons, tot volgende week!