Las Chicas de Agua - deel 1

Zondag 16 februari, bijna 20 uur, ontspannen in het Climbhouse Hostal, onze pleisterplek in Puerto Varas. Poes Truli probeert onze chips te pikken, zachtmoedige hardrocker Javier heeft net ons kingsize bed opgemaakt. Vannacht slaat het weer om na 3 weken korte-broeken-temperatuur, we laten de tent even in de rugzak.

Twee weken zijn voorbij na ons laatste reisverhaal. Twee weken met nauwelijks wifi, twee weken in de vertragingsstand. En twee weken met veel water om ons heen: de eerste week vanwege onze tocht door de Patagonische fjorden, de afgelopen week omdat we zijn beland in Los Lagos, zeg maar het Chileense Lake District. Twee weken vol verschillende mensen, landschappen, weersomstandigheden, verhalen, gedachten. 

Onze tocht op vrachtschip Evangelistas, van Puerto Natales naar Puerto Montt, was   als een dromerige feelgoodmovie. In slow motion glijdt het Patagonische landschap aan je voorbij, de passagiers hebben voortdurend een verwonderde glimlach op hun gezicht, alles lijkt een eeuwigheid te duren. Twee keer yoga per dag en soms een loopmeditatie (rondje om het schip) helpen om in de juiste stemming te komen, als je dat nog niet was. Intussen probeert een soort jaren '60 animatieteam (lovely queer Rodrigo en jonge hond Jorge) een Love Boatsfeer voor de gasten aan boord te creëren met lieve lagereschool-diapresentaties over de dieren en planten in Patagonië, een excursie naar de brug (geen Captain Stubing, maar wel Captain Hollander!!), 3 stevige maaltijden per dag (twee keer warm, en ontbijt en toetjes met veel blikken Delmonte cocktailfruit, wie kent ze niet?), elke avond film (Machuca, een absolute aanrader!) en aan het eind zelfs een heuse bonte avond met piratenhoeden, spelletjes en karaoke.  'Opgescheept' met andere mensen, die soms in je vaarwater zitten, soms nieuwe vergezichten geven. Femke uit Eersel die geen raad weet met zichzelf en daar heel Chili de schuld van geeft. De Engelse tongue-in-cheek meneer, die scheten laat en dan zegt: 'Sorry, the vulcano went active again!'. Het oudere Venetiaanse echtpaar dat de bonte avond wint. De lieve alleenreizende Vlaamse grootmoeder, die voortdurend blij knikt. Amsterdammer Siebren, die wel eens in de Haarlemse Houtvaart zwemt.

De tocht zit vol verhalen. Over het gebied, dat met gevoel voor drama La Ultima Esperanza is genoemd, niet door de oorspronkelijke bewoners uiteraard, maar door de Europese kolonisten. In een kleine 100 jaar zijn de oorspronkelijke bewoners volledig uitgeroeid. De overwinnaars drukken hun stempel op het gebied in de vorm van de geografische namen: Canal Sarmiento, Campo San Valentin, Rio Simpson, Volcán Hudson, Sierra Beauvoir (vast niet naar Simone). De taal van de oorspronkelijke bewoners (de Kawéskar, de 'mosselmensen') verdwijnt; er zijn er nog maar 2 over, in Puerto Eden. Er is niets op schrift gesteld: niet nodig als je bijna voortdurend op een kano leeft, er slaapt, paart, baart, jaagt, vuur maakt. En nu is er niemand meer om het mee te praten.

Er zijn meer verhalen. In een van de fjorden ligt een vergaan suikerschip. De kapitein had de vracht illegaal verkocht. Plan was om in dit lege niemandsland de schuit ergens te laten zinken en er met de opbrengst vandoor te gaan. Helaas, de malafide bootsman koos het meest onhandige punt uit voor het verduisteren van het bewijsmateriaal: een rots, zo'n 5 meter onder de waterspiegel. Het schip liep vast en blijft, inmiddels totaal verroest, tot in lengte der dagen roerloos liggen als symbool van hoogmoed en voor de val komen. Even verder staat Maria, Virgen del Mar, midden op een begroeid rotseiland, stil te mijmeren. De kapitein luidt eerbiedig de scheepstoeter als we passeren.

Maar het hoogtepunt was de reis zelf: onbeschrijflijk indrukwekkend. Lange dagen achtereen op een schip door een oneindig leeg land. Vulkanen met besneeuwde toppen, een van de meest geïsoleerde bewoonde plekken van de wereld (Puerto Eden, alleen per boot bereikbaar), zee-engtes die onwaarschijnlijke stuurmanskunst vereisen (de Angostura Inglese). Waar dieren het rijk alleen hebben. Vogels, zeehonden, walvissen en dolfijnen om de boot. Weer dat voortdurend omslaat: van strakblauw naar bewolkt, van mistige morgens tot felgekleurde zonsondergangen. Fjorden als spiegels, de Pacific als een ruige oceaan met golven 6 meter hoog (dank voor het zeeziektepilletje, Jorge!). Het water is soms staalblauw, dan weer grafietgrijs of diepgroen. De reis grijpt je bij je kladden. Laat je denken, dromen, genieten, berusten. 

Vrijdagochtend meren we heel vroeg aan in de vrachthaven van Puerto Montt.  De zeecontainers worden als eerste opgeladen op de aanrijdende camiones. Een uur later lopen wij met zeebenen de wal op.