Under the vulcano

Los Lagos: een gebied propvol meren, warmwaterbronnen, prairie-achtige landschappen en vulkanen met eeuwige sneeuw. En propvol Chileense toeristen die met de hele familie komen genieten van het buitenleven, want het is hoogzomer hier. Druk, druk, druk.

Maar de tijd aan je zijde hebben opent perspectieven, geeft je de kans om verder te kijken, voorbij je eerste indrukken. 

In Puerto Varas vertelt Javier van The Climbhouse ons zijn verhaal. Hoe hij, klaar met de grote stad en alle drukte daar, is teruggekeerd naar zijn geboortestreek en daar met een stel maten een oude schuur heeft omgebouwd tot een gemoedelijke klimschool annex hostal, en zo weer contact kan maken met de natuur van zijn jeugd. We voelen zijn bevlogenheid en ambachtelijke aandacht duidelijk in het warme gebouw en in zijn contact met de gasten en met poes Truli, het is onze fijnste hostal tot nu toe. 

Over de Carretera Austral rijden we naar nationaal park Alerce Andino, een van de laatste plekken ter wereld waar de Patagoonse cypres (de alerce) nog groeit.  Hij kan 4000 jaar oud worden, 50 meter hoog, 4 meter breed. We kregen de tip van Lorena, onze AirBnB-gastvrouw uit Puerto Natales, die hier oorspronkelijk vandaan komt. Als we haar appen om te vertellen dat we het park gaan bezoeken, appt ze terug: 'Yeah! You're visiting my great-grandparents!' We zijn ontzettend onder de indruk van dit mysterieuze vochtige bos met zijn reuzen van bomen, gigantische varens, een waaier van kikkergeluiden en doorkijkjes, die elk een ander verhaal lijken te vertellen. Een woud waarin je vanzelf gaat fluisteren. Als we terugrijden langs de Gulfo Puerto Montt, waar de dolfijnen in het licht van het 'golden hour' vrolijke buitelingen maken, zijn we nog steeds een beetje stil. Een boom aanraken van meer dan 3000 jaar oud werkt kennelijk op je spraakvermogen.

In het bos komen we Daniël Baeza Verschueren tegen, een zelfstandige natuurgids uit de streek. Weer zo'n hippe jonge Chileen (!) die voor de natuur heeft gekozen. Hij vertelt vol respect over Senda Natural Romahue in het gehucht Nueva Braunau (inderdaad, ook gesticht door onze oosterburen): een plek waar ze gewonde of verweesde wilde dieren opvangen en voorbereiden op terugkeer in hun eigen leefomgeving. We besluiten er op de bonnefooi naartoe te gaan.

We komen terecht in een klein paradijs. Silvio en Susanna Rossi, dierenarts en agrariër, begonnen ooit met het opvangen van een aangereden vosje. Inmiddels heeft de zorg voor de omgeving en de dieren die er leven de veehouderij volledig verdrongen. Het echtpaar koopt steeds meer natuurgebied aan om te behouden en op het terrein worden pudús, uilen, vossen, vogels en zelfs pumas met veel liefde en op ecologisch verantwoorde wijze verzorgd. Bevlogen mensen, die echt een steen verleggen. Bioloog Bruno, die voor ze werkt, neemt ons 2 uur lang mee over het landgoed. Hij vertelt honderduit over hun werk en hun idealen. We zien voor het eerst pudús en pumas in het echt. Als we elkaar aankijken, staan we allebei met natte ogen ontroerd te genieten.

Met de bus gaan we vervolgens naar Pucón, de zomer-hotspot aan het Lago Villarrica. Het stadje oogt in eerste instantie als een combinatie van een Spaanse badplaats en een Oostenrijks wintersportoord. Weliswaar in een wat vriendelijker jaren '60-sfeer, maar desondanks: veel fastfoodresto's, buitensportwinkels, reisagentschappen en terrassen met meters bier en happy hours. En, o ja, een casino met Queen- en Amy Winehouse-'doblos'. OMG!

Maar het komt ook hier helemaal goed. Als  de bewolking de volgende dag optrekt zien we de Villarrica-vulkaan in al zijn majesteit hoog boven de omgeving uitsteken. De Villarrica is een actieve vulkaan, 2800 meter hoog, voor het laatst uitgebarsten in 2015. Uit de krater komt voortdurend rook, duidelijk te zien vanaf de grond.

Pucón blijkt heel charmant te zijn. Met een fijn lavastrand, waar An geen weerstand kan bieden aan een waterparcours van enorme glij-, klauter- en duikobjecten. In onderbroek en t-shirt (want we hebben net op dat moment onze zwemkleding niet bij ons) rent ze als een onstuimig zeehondje het meer in, vastbesloten om mee te doen aan een soort Zeskamp te Water.  

Pucón heeft ook een fijne slenterboulevard met begraste stroken waar je heerlijk loom de zon onder kan zien gaan. Er is een flinke groep jonge idealisten actief, die een ecologisch buurtje heeft opgezet en daar eerlijk eten, kleding en kunst produceert. We vinden een plek op een groene camping, waar ibissen rondstruinen en waar in de boom naast onze tent een muizenhotel is gevestigd. Als we 's avonds in het donker eten zien we de muizen in het schijnsel van ons lampje watervlug van tak naar tak hoppen. Ze zijn niet de enige nachtdieren trouwens: onze medekampeerders kunnen er ook wat van. Kamperen op z'n Chileens is vooral veel gezelligheid: met z'n allen barbecuen, veel drinken en veel, heel veel babbelen rond het vuur. Soms tot 6 uur 's morgens.....

We huren een mountainbike en verkennen de omgeving. Al direct buiten de stad is natuur weer overweldigend mooi. We fietsen langs een Mapuchedorpje en we komen terecht in de voorronden van het nationale rodeokampioenschap: een typische Chileense aangelegenheid, geen buitenlandse toerist te zien. Student Marcos uit La Serena heeft er een zomerbaan en leidt ons rond, langs de paarden en de rodeorijders. En langs lieve lammetjes en geitenbokjes, die kauwend op een handje gras nietsvermoedend wachten tot ze op de barbecues van de stoere mannen mogen. 

En we besluiten de vulkaan te beklimmen, want dat is toch wel de grootste uitdaging van Pucón. De Rukapillán, zoals-ie eigenlijk heet: het Huis van de Geest. De Geest is ons niet goed gezind. Miek staat 's morgens al misselijk op en begint niet lekker aan de klim. Op 2400 meter begint de vulkaan flink gas uit te wasemen. De scherpe geur slaat op onze kelen. We draaien om, op 400 meter onder de krater. Een goed besluit, want An blijkt in de loop van de afdaling ook wat pips te zien. Maar de ervaring van het wandelen op de vulkaan is geweldig. Sluimerende vulkanen moet je niet wakker maken, soms is het dansen op de flanken al bijzonder genoeg.

Dan is het tijd om het zuiden echt te gaan verlaten. Met de bus rijden we via de Panamericana naar het noorden, naar Santiago. Een lange rit van 12 uur, met steeds de Andes aan onze rechterhand. Soms stopt de bus in een slaperig stadje. Langzaam verandert het landschap. We zien maïsvelden, er verschijnen palmen, bougainvilles, olijfbomen. En wijngaarden. Het hele assortiment aan Albert Heijn- en Vomarwijnen trekt aan ons voorbij: Casillera del Diablo, Gato, Miquel Torres. 

Tegen half 8 's avonds zien we de hoofdstad als een fata morgana opdoemen, strak gelegen tegen het inmiddels roze kleurende Andesgebergte. Vanuit de verte een enorme stad, met grote verouderde woonflats, glanzende kantoortorens en een dikke laag smog die doorloopt tot aan de bergen. Het avondlicht zorgt voor een waterverfachtig effect. Totaal anders dan de steden die we tot nu toe hebben gezien.

We laten ons door een taxi afzetten bij ons logeeradres in de wijk Bellavista. Een sfeervol huis vol kunst in een warme levendige buurt. Lage vriendelijke woonhuizen in felle kleuren, eetcafeetjes met tafeltjes op de stoep vol keuvelende mensen, muurschilderingen over dromen en verhalen van verzet, een vrolijk zomeravondgevoel. We hebben er zin en zijn klaar voor de volgende etappe in onze reis.

Veel liefs weer van ons, besos!